We worden ouder en daarmee vergeten we ook veel, maar gelukkig kunnen we tezamen met andere oud-leerlingen nog heel veel achterhalen. Wat maar niet uit mijn geheugen wil verdwijnen is het volgende voorval.

Er is na meer dan een halve eeuw geen herkenning als we tegenover mevrouw Jansen-Kremer staan. Jansen-Kremer, zó heette onze lerares Nederlands destijds. We stellen het wederzijds vast: die halve eeuw vraagt veel van ons geheugen terwijl het ook nog eens van alles met ons uiterlijk heeft gedaan. We weten van elkaar dat we er destijds ook waren en daar houdt het mee op. Toch, op zeker moment is er wel iets van herkenning aan deze zijde van het gesprek: die openhartigheid van haar.

 

Op zaterdag 18 juni wandelt een gelooid en gerijpt gezelschap door Appingedam. Het zijn de pakweg 150 oud-leerlingen van de (R)HBS en MMS die tot in elk geval 1972 het pand bezochten waar het Stadskantoor van Appingedam (nu gemeente Eemsdelta) is gehuisvest. Ze hebben een reünie.

Mijn HBS-tijd speelde zich geheel af tijdens de bezetting, een periode vol spanningen en onzekerheden.

Dat begon toen wij als leerlingen meehielpen het gebouw te ontruimen.

Ze kende iemand die les gaf aan de School voor Leraren Technisch Onderwijs. En die zei nadat ze was afgestudeerd, dat ze maar eens naar Appingedam moest rijden en zich moest melden bij directeur Dopper van de HBS. ,,Ik ging op een zaterdag heen. Dopper komt binnenlopen en zegt tegen mij: Aah, daar hebben we de juffrouw die bij ons Nederlands gaat geven. Dat was mijn sollicitatiegesprek.’’

Trijny – ja, met een ypsilon dan wel i-grec - Schmitz du Moulin-Dijkema blikt nog altijd fier en vrolijk de wereld in. Ze is 83 en als het even kan is ze in het theater te vinden. De reünie heeft haar meer dan gemiddelde aandacht: ,,Ik ben de lijst met aanmeldingen al even doorgelopen en bij de meesten heb ik herinneringen. En van sommigen weet ik zelfs nog waar ze in de klas zaten.’’ Nog geen zin later: ,,En jij zat ergens vooraan, in het midden.’’

Het verhaal van Martinus van Hoorn stimuleert me. Allerlei herinneringen borrelen op...

Ik fietste in 1969 met Martinus als eerstejaars na een borrel van bittergenootschap Omlandia de best wel steile Oosterstraat op. Op weg naar mijn kamer van 2.15 bij 3.80 aan de Oosterhamrikkade 154. Hij zei tegen me: “ Doe most nait al zo veul proat’n, want ik heb al mien verstand veur ‘t fietsen neudig”.

Als klein jongetje, opgegroeid in de jaren 50 is de gymnastiek mijn broer Ab en mij met de paplepel ingegeven. Een enkele krasse oudleerling uit de vooroorlogse tijd zal mijn grootvader Jan Hoft mogelijk nog als gymleraar hebben meegemaakt. De leraren kwamen toen nog in Jacquet naar school en tijdens de gymlessen droeg men lange vrijetijdskleding. In 1947 trad na een korte onderbreking mijn vader Auke in zijn voetsporen. Hij had evenals zijn vader in de oorlogsjaren gestudeerd aan de Academie

Martinus van Hoorn was vroeger een van die scholieren van wie hun uit Appingedam afkomstige klasgenoten dachten dat ze al een uur gefietst hadden voor ze bij de HBS arriveerden. Helemaal vanuit Stedum kwam hij, twee maal op een dag zo’n 12 tot 13 kilometer. Van Hoorn: ,,Op een gewone fiets, hè.’’

Van Hoorn gaat moeiteloos terug in de tijd. ,,We waren te vroeg als we voor de eerste bel op school waren’’, weet hij nog. Eerste bel? Was er dan ook nog een tweede bel? Van Hoorn: ,,Ja, bij de eerste

In de 5e klas, in 1966, werd ik gevraagd om Sinterklaas te spelen op het sinterklaasfeest. Het was de bedoeling om met iets origineels te komen. Je had toen op de televisie een kinderprogramma waar een figuurtje in voor kwam dat op een wolk zweefde ( Barend de Beer ). Wij bedachten dat Sinterklaas ook op een wolk op het toneel moest neerdalen.

Van de dochter Winnie van Koldam: "Uw aanstaande reünie roept verhalen op. Mijn vader heeft een 2e bijdrage geschreven. Bijkomstigheid is dat ik als dochter ook herinneringen hoor die ik niet wist of mij niet zo realiseerde. Het ontroert me en ook bewonder ik mijn vaders enorm goede geheugen"

Onderstaand de brief die de heer van der Wal, oud-directeur van onze school in de periode 1967 tot en met 1973 aan de Reüniecommissie heeft gestuurd. Deze brief is volledig weergegeven. De reünie commissie heeft deze reactie van de heer van der Wal bijzonder gewaardeerd.